Het begon met een koffie in de Witte Zwaan. Ruth vertelde over haar plannen voor 2025, enthousiast en vol overtuiging. Ik luisterde met bewondering, tot ze opeens vroeg: "Wil jij een van mijn riders zijn?"
Ik? Op een koersfiets? Nog nooit gedaan. Twijfel sloeg toe. Was dit wel iets voor mij? Kon ik dit eigenlijk wel? Maar toen kreeg ik een berichtje dat alles veranderde: ‘Ons doel is de komende maanden op een gezonde manier trainen naar iets, om samen te zijn… Hoe we de top bereiken is bijzaak, het gaat over de weg ernaartoe.’ Dat was het duwtje dat ik nodig had. Met een klein hartje zei ik ‘ja’. Plots was ik een van Ruthie’s riders.
Plots viel het woord
Mijn verhaal begon op 14 november 2022 om 13.30 uur. Een telefoontje naar de huisarts. Ik dacht: het zal wel niets zijn. Maar toen viel het woord kanker. Borstkanker. Triple negatief. Agressief en snelgroeiend. Google gaf weinig hoop, maar de arts zei: ‘We gaan voor genezing.’ Dat was de enige zin die telde. De behandeling begon. Chemo, operatie, bestralingen, revalidatie, etc.
Het stopt niet na de behandeling
Het was, en is nog steeds, een zware leerschool. Met vallen en opstaan. En wat ik leerde: het stopt niet na de behandeling. De weg nadien is minstens zo moeilijk, fysiek en mentaal. De komende maanden zullen pittig worden, maar samen werken we naar ons doel. Samen met mijn buddies – Caroline, Wendy, Liesbeth en Angélique – weet ik zeker dat we hier sterker uitkomen. Samen, als Ruthie’s riders.
Zij rijden voor Annelies (van links naar rechts): Caroline, Liesbeth, Annelies, Wendy en Angélique.